I really hate the Sims 2

The Sims 2 is the worst game ever, let me tell you why;

I spent hours upon hours as a kid, sitting and watching other people play that stupid game.

Hours. Watching someone else play a game. Fun times.

I could never play it myself because I never had a computer that could handle it.

Well, guess what? Neither did they!

So, they sat there, waiting patiently, sometimes up to an hour, watching that annoying load screen, with the really irritating music, knowing exactly what they would do as soon as it finally loaded. They would go on to create an impossibly skinny adult version of themselves, just themselves, never me because it took too long to load, use the cheats to make impossible amounts of money and build a giant mansion. They would then go on to live their virtual dream lives, get their virtual dream jobs, virtual dream friends and boyfriends, have awesome virtual parties, and then kill themselves in the swimming pool.

For some reason they seemed to think this was better than actual socializing, because I sat there the whole time and they barely said a word to me. Sitting in the comfortable computer chair while I had a little stool that was way too low for the computer desk and really hurt my ass.

I've always wondered why they asked me to come over and hang out if all they wanted to do was have a pretend life with me sitting there half asleep.

I swear, every time I hear that god damn Sims music, I want to hurt someone.

Meira eineltisbla.

Halló Austurbæjarskóli, heimili brostinna vona.

Ég verð svo reið þegar ég hugsa aftur til grunnskólaára minna. Þessi 10 ár, sem áttu að móta mig, gerðu mig á endanum að engu.
Það var traðkað yfir mig, mér var gert að líða eins og ég væri holdsveik, útskúfuð, ekkert!

Ég hef aldrei fengið að vita af hverju þið hötuðuð mig svona mikið, hvað gerði ég ykkur annað en að hafa önnur áhugamál en þið? Ég var strákastelpa, ég var Grunge-krakki í rifnum gallabuxum, ég hafði engan áhuga á að ganga í bleiku og glimmeri og tína blóm.
Var það allt og sumt?

Og þegar við urðum eldri, og fólk fór að átta sig á því hvað væri í gangi, hvernig gátuð þið sitið þarna og drullað yfir mig, hvernig gátuð þið verið svona ill?

Það voru tveir, TVEIR kennarar í öllum skólanum, sem spurðu mig hvað væri að, TVEIR, af öllum þeim sem kenndu mér eða komu nálægt mínum málum. Tveir, og það geislaði af mér hvað ég væri langt niðri, mætti í skólann og í staðinn fyrir að læra sat ég úti í horni og skar mig, mætti með öryggisnælur fastar í random líkamspörtum.
En, þið voruð of upptekin við að troða pappír inn á brjóstahaldarana ykkar og hlæja að skrýtnu stelpunni.

Ég hef alltaf verið þakklát ákveðnum hóp úr bekknum mínum, sem tók aldrei þátt, talaði við mig sem jafningja en ekki eitthvað fatlafól, sem tók mér fyrir mig og dæmdi ekki hvað ég væri "skrýtin," það voru aðallega hinir bekkirnir sem köstuðu grjóti í hausinn á mér á leiðinni heim úr skólanum, hlógu ef ég missteig mig í íþróttum og gat ekki staðið upp og öskruðu á mig á göngunum að ég væri "krakkhóra," kaldhæðnislegt þar sem ég hef hitt mörg þeirra niðri í bæ um helgar, þau útúrfokkingdópuð og subbuleg og muna ekki eftir mér.
Gamanaðessu!

Ég er brotin og ég er skemmd eftir þessi 10 ár, en ég nenni því ekki lengur, mig langaði bara að losna við þetta úr hausnum á mér og býst ekki við svörum.
Ég efast um að ég fái að vita hvað í andskotanum ég gerði þeim, og eins forvitnilegt og það væri að vita það þá er mér skítsama af því ég ætla að sleppa takinu á orðum sem einhverjir ónytjungar hreyttu í mig fyrir 10+ árum síðan, ég er búin að leyfa því að draga mig niður einum of lengi, ég ætla að púsla sjálfri mér saman og halda áfram.

Þessir hálfvitar sem gerðu mér lífið leitt mega eiga sig, ég vona bara að karma læðist upp að þeim á endanum því ég hef ekki orkuna í að hata þau lengur.

“Those who are free of resentful thoughts surely find peace.” - Buddha